Interactief Colloquium: “Lof der on(aan)gepastheid” (zot zijn doet soms wel zjèir)

Wanneer:  Dinsdag 30 mei 2017 (van 9 tot 16 uur)

Waar: In de Scala, het nieuwe onderkomen van de Unie der Zorgelozen, Pluimstraat 8 te Kortrijk.

Met: Brenda Froyen (kritische ervaringsdeskundige), Dirk Bryssinck (coördinator Villa Voortman, Gent), … en jullie!

Waarom we het organiseren vind je onderaan dit schrijven. Omdat we willen dat het goed wordt kunnen we niks anders dan 25 euro vragen, maaltijd inbegrepen. 

Georganiseerd door: OCMW Kortrijk en Wevelgem, vzw Den Achtkanter, De Unie der Zorgelozen, Netwerk Geestelijke Gezondheidszorg Zuid West-Vlaanderen en straathoekwerk.be

Klik hier om je in te schrijven  en dan krijg je eerstdaags het volledige programma (en de betalingsmodaliteiten)

50 jaar terug schreef Herman Milikowski zijn proefschrift met dezelfde titel. Hij werd weggelachen en gehoond.
Milikowski verzette zich tegen de verplichte aanpassing van de ‘onderlaag’ door de ‘bovenlaag’ van de samenleving, alsof deze laatste het patent zou hebben op de ‘juiste levenswijze’. Onmaatschappelijkheid, zo redeneerde Milikowski, is net zo goed een typering voor die mensen die bewoners in volksbuurten in slechte omstandigheden gevangen houden. Anders gezegd: je moet niet alleen naar de slachtoffers kijken, maar ook naar de ‘veroorzakers’: huisjesmelkers, werkgevers, politici, pastoors, noem maar op. 
Daar kwam volgens Milikowski nog bij dat onaangepastheid het beste startpunt is voor mensen om hun emancipatie te beginnen. Dat moet vooral niet in termen van wat anderen vinden dat je moet doen, maar op basis van een eigen cultuur, een eigen levenswijze. Daar zou de emancipatie zich op moeten richten. Wat de onmaatschappelijkheidsbestrijders in de ogen van Milikowski tot dan toe hadden gedaan, is een zogenaamd objectief sausje aanbrengen over hun eigen subjectieve normen. De armbezoekers en woningopzichteressen wilden dat mensen zich zouden aanpassen. Emanciperen is volgens Milikowski iets anders. (bron: canonsociaalwerk.eu)

50 jaar later beheerst het managements- en marktdenken het sociaal werk. Mensen worden nog toegelaten/geholpen als men op voorhand perfect kan inschatten of de toegevoegde, geprofessionaliseerde hulpverlening zal leiden tot succes/genezing. Als men niet met zekerheid het beoogde resultaat kan voorspellen worden mensen geweigerd of wordt hun traject stopgezet.  Sectoren laten zich leiden door protocollen, behandelingsplannen, kwaliteitshandboeken, specialisaties en dit zorgt er voor dat – voornamelijk de meest – kwetsbare mensen niet langer geholpen worden. Gemakkelijkheid halve wordt de bal dan in het kamp van het kwetsbare individu gerold. Momenteel kiest men bijna standaard om hen psychiatrisch te labelen en vaak zonder te diagnosticeren. In ‘Der Man ohne Eigenschaften’ schrijft Robert Musil dat het verschil tussen een psychiatrisch zieke en een normaal mens is dat de normale alle geestesziektes heeft en de psychiatrisch patiënt er slechts één heeft. Dit label zorgt er dan voor dat ze in heel wat organisaties/instellingen/diensten niet meer welkom zijn en overgeleverd worden aan de straat. Hun toevluchtsoord vinden ze dan in de onthaalsector, in buurt- en inloophuizen waar men geen finaliteit en affiniteit heeft met hun vaak heel complexe situaties. Ze gaan zich hoe langer hoe slechter voelen – en gedragen – en raken nog verder uitgerangeerd.

De bedoeling van het colloquium is om met veldwerkers, hun ondersteuners en beleidsmakers uit verschillende sectoren na te gaan in hoeverre we initiatieven kunnen ontwikkelen of implementeren en samenwerkingsverbanden kunnen smeden om die groeiende groep van mensen weer te betrekken in en op de dienst- en hulpverlening. Hoe we een includerend beleid kunnen voeren en verbindend werken kunnen stimuleren.