Hoe een erge crisis ook een hele positieve impact kan hebben

Dienst Ondersteuningsplan West-Vlaanderen  06/07/2020
Hoe een erge crisis ook een hele positieve impact kan hebben

De mama van Emiel - een jongen met Down - vertelt hoe zij de Corona-crisis beleefd hebben

12 maart, de wereld is in de greep van het corona virus. We weten niet echt wat ons te wachten staat. Ik bereid Emiel (19 jaar) wat voor, misschien gaan de scholen sluiten. Emiel zit samen met mij te kijken naar de persconferentie van de veiligheidsraad alsof hij naar een voetbalmatch kijkt… aan het supporteren in de hoop dat ze gaan beslissen de scholen te sluiten. Als het is bedtijd, is er nog geen beslissing gevallen. Als ik hem de vrijdagmorgen wakker maak is hij licht ontgoocheld, moet ik nog naar school ?
Ja, vandaag nog wel, vanaf volgende week niet meer. Maar we mogen ook niet meer op bezoek naar opa en oma die in een rvt verblijven… Dit verwart hem enigszins. Met dank aan Karrewiet, kan hij alles plaatsen. We sluiten de week af met ons wekelijks ijsje na school in het ijssalon. 

De man des huizes 

Daarna gaan we in lockdown, Emiel ziet dit als een extra grote vakantie. Normaal is Emiel in co- ouderschap bij zijn papa en bij mij. Met deze bijzondere situatie beslissen we dat hij bij mij zou blijven. Hij laat het zich allemaal welgevallen. Het lijkt me een hele uitdaging om hem constant van zijn iPad weg te houden. Maar wat heeft hij mij verbaasd! ik moet regelmatig permanentie doen op school en dan
moet hij alleen thuis blijven want zijn tweelingbroer Viktor verblijft nog op kot. Maar hij ziet het volledig zitten. Ik installeer Whatsapp op zijn gsm en hij vraagt om een to-do lijstje klaar te leggen. Dit doe ik soms eens bij Viktor als hij alleen thuis is, maar Viktor vindt die to-do lijstjes weinig benijdenswaardig ;-). Ik schrijf dus op: stofzuigen, was plooien, douchen, planten water geven,.... Een uur later ontvang ik foto’s van de geplooide was…en van een frisgewassen Emiel. Als ik thuiskom zie ik dat hij ook de vuilbakken leegde, opruimde, de vaatwas vulde …Hij is apetrots. Hij voelt zich de man des huizes.

Rust en quality-time

Er is heel veel vrijgekomen tijd, we vullen die met wandelen, samen koken (met het kookboek ”kijk ik kook" kan hij bijna zelfstandig aan de slag), briefjes sturen naar mensen, facetimen, spelletjes spelen… We genieten van de rust en de quality-time samen. Hij houdt me ook een spiegel voor, soms zegt hij, mama, als jij zo doet is dit raar in mijn hoofd, als ik plots de planning verander. Ik probeer er nu meer rekening mee te houden… potverdikke, hoeveel ongeluk kun je hebben in je leven, geboren worden met down en dan nog een chaotische mama hebben ;-) maar ik vind het super knap dat hij dit verwoordt.

Aperitief voor 2 

Op een dag krijg ik op mijn werk een telefoon van hem. Ga je nog lang weg zitten ? Er is hier een feestje… En inderdaad, als ik thuiskom heeft hij alles in gereedheid gebracht voor een aperitief voor ons 2, zelfs met aangepaste muziek. Ik ben apetrots op zoveel initiatief, zijn zelfvertrouwen groeit zienderogen… Alleen een lotgenoot kan begrijpen dat ik hierdoor zeker een week op wolkjes leefde en dat in crisistijden.

Wat Corona ons geleerd heeft 

Emiel zegt zeker al 3 jaar dat hij alleen wil gaan wonen. Nu weet ik zeker, dit is wat hem gelukkig zal maken. Hier moeten we voor kijken.
Wat Corona me leerde is dat Emiel heel graag binnen zijn comfortzone blijft. Voor hem is in je kot blijven geen opgave, integendeel, hij zegt meermaals : ’dit is de leukste vakantie ooit’. Maar binnen zijn comfortzone kan hij zelf zijn grenzen verleggen … heel zelfstandig
zijn… op zijn ritme… het is voor mij een eye opener want ik had altijd het gevoel dat ik hem uit zijn comfortzone moest halen om zijn leven te verruimen.

Of hoe een erge crisis ook een hele positieve impact kan hebben…