Mathias is een jongeman van 26 jaar.
In 2014 maakte hij samen met Dienst Ondersteuningsplan zijn toekomstplan. Intussen woont hij zelfstandig in een nieuw woonproject voor mensen met autisme.
Hij werkt als vrijwilliger in een kleuterschool in Avelgem en in de Speel-o-theek te Kortrijk.
We zijn benieuwd naar de ervaringen van Mathias en zijn moeder Maria, en naar hun D.O.P.-proces.
Kan je vertellen Mathias hoe je D.O.P. hebt leren kennen?
Mathias: Via het project van Toekomststraat heb ik D.O.P. leren kennen. Mijn mama vertelde me dat D.O.P. bestond en dat ze me konden helpen in het zetten van die grote en spannende stap naar alleen wonen.
Mathias, kan je ons vertellen waarom jij met D.O.P. van start ging? En welke vragen jij had?
Mathias: Ik wou graag op mijn eigen benen staan. Maar voor iedereen is dit een grote stap. Wat je zeker moet doen is nadenken wat er allemaal komt bij kijken. Hoe vul ik mijn week in? Voor de één is dat nodig en voor de ander dan weer wat anders.
Je wou dus eerst goed nadenken over al deze stappen. En hoe deed je dit dan? Hoe ging dit in zijn werk? Kan je dit vertellen?
Mathias: Eerst hebben we nagedacht wie me goed kent. Dit waren voor mij mijn mama, mijn papa, mijn zussen en vrienden. Samen met mijn mama heb ik hen aangesproken en uitgenodigd. Mijn zus en een vriendin konden er niet bij zijn. Ik stuurde hen de vragen door en zij antwoordden naar mij. Dit werd dan ook in de groep gebracht.
We zijn een vijftal keer samengekomen. Soms kwamen er nog mensen bij die me goed kenden vanuit begeleid werk. De eerste keer stelden Joke en Miet zich voor en vroegen ze of het voor mij duidelijk was wat ze kwamen doen. Dan bekeken we hoe mijn familie en vriendenkring eruit zag en wat ik zoal deed tijdens de week.
De tweede keer zaten er mensen bij die ik er bij wou om erover te praten waar ik hulp bij zou nodig hebben en waar ik heel goed in ben. Dat ging zowel over kuisen als over eten kopen of eten maken enzovoort.
De derde keer was over waar je aandacht moet aangeven om alleen te wonen. We schreven dat op en maakten daar groepjes bij.
Soms waren er dingen waar ik hulp bij nodig zal hebben en bij sommige dingen dan weer niet. We bekeken dan ook nog waar we even bij stil moeten staan. Dat ging zowel over vervoer en geld.
De vierde keer deden we de plannen en mijn weekschema. We spraken af welke dagen ik wat zou doen, bijvoorbeeld: welke dag ik zou kuisen, welke dag ik op bezoek ga naar huis enzovoort…
Miet en Joke hebben alles op grote flappen genoteerd. Daarna hebben ze foto’s genomen van de flappen. Ik mocht de flappen houden. Dat is ‘mijn’ plan.
In het begin keek ik daar veel naar om te weten of ik goed bezig was. Nu is dat niet meer zo.
Het is nodig om verder te kijken naar dat plan. Want het is nooit af. Het is nooit af !
En hoe was dat dan voor jou Mathias, om op die manier te denken?
Mathias: Wat ik ervan vond: Ik vond het super dat ik daar niet altijd alleen moest over nadenken.
Het leukste moment was voor mij de planning en het opmaken van een weekschema en de weekendinvulling. Dit was voor mij nog een stap dichter bij alleen wonen.
Het lastigst vond ik het nadenken over waar ik het meest hulp bij nodig heb en ook het praten over de dingen die ik pas ga weten als ik in mijn studio zou wonen.
Bij mij zijn de begeleidsters van het project, Bieke, Lien, Wendy, Evy en Patrick zijn er op het eind bij gekomen.
Maria, jij bent ook bij alle gesprekken erbij geweest? Kan jij vertellen hoe dat voor jou als mama en de anderen in de steungroep verlopen is?
Maria: Ik ben de mama van Mathias en Miet vroeg mij of ik hier voor jullie een getuigenis kon afleggen over de weg die we met D.O.P. aflegden. Moest men dit gevraagd hebben tussen de sessies die we hadden met D.O.P., dan zou ik gezegd hebben, neen, liever niet want ik kan daar niet zo veel over vertellen.
Maar nu wij dit allemaal reeds een lange tijd achter de rug hebben en de sessies voorlopig ten einde zijn, is er wel degelijk een moment gekomen van reflectie. Die reflectie kan je naar mijn menig enkel maken als je van op een afstand kunt waarnemen. Momenteel staan wij als ouders aan de zijlijn, onze plaats is veranderd: Mathias is hoofdspeler geworden, wij staan aan de zijlijn, wij laten los.
D.O.P. heeft daarbij geholpen. Ook in tijd hebben we afstand genomen, we zijn een paar maanden verder en we zien dat het goed is; We kunnen eens helikopteren boven Mathias en we zien dat Mathias het nog beter doet dan we ooit durfden hopen (door de manier van aanpakken, door positief te zijn en te vertrekken vanuit zijn mogelijkheden): dankzij zijn planning, zijn structuur, doet hij bijna alles zelf: poetsen, stof afdoen, zijn studio ordelijk houden,...
Het reflecteren is een belangrijk onderdeel van het proces, ik verwijs graag naar de beertjes van Meichenbaum. Een probleem, een plan, uitvoeren en reflecteren. ALS je dit laatste doet, dan bouw je verder dan ga je voort, Mathias zegt het zelf: het is nooit gedaan!
Ik denk dat deze gedachte ervoor zorgt dat Mathias veel verder geraakt dan dat we ooit hadden durven dromen. D.O.P. speelt hierbij een heel mooie rol.
Zij geven de kapstokken, de ideeën en het plan.